Kamperen vs huisje.....

Het is weer bijna zomervakantie en wat kijken wij hier naar uit.

Net als vorig jaar is de vakantie alweer geboekt en kijken we er naar uit om tijd met ons gezin door te brengen. We zijn al aan het rondkijken naar uitjes die we kunnen gaan doen. We dromen weg over de rust die we zullen krijgen. We zijn stil aan al een lijstje aan het maken wat we allemaal mee moeten nemen.

En toch is er wezenlijk iets anders aan de vakantie die we dit jaar hebben geboekt. Wij (en met wij bedoel ik mezelf en manlief) zijn toch echt kampeer fans. Elk jaar weer kijken we uit naar het campingleven. Maar dit jaar gaan we niet kamperen. Dit jaar hebben we een chaletje gehuurd.
Ook zijn we echte buitenlandgangers. Het liefst zoeken we een land uit met mooie natuur (bergen) en waar we ook genoeg cultuur kunnen snuiven. Maar dit jaar gaan we niet alleen in een chaletje, we blijven ook nog eens in Nederland.

Een hele bewuste keuze. Waarom leg ik hieronder uit:

• Hoewel het verre reizen met onze twee kinderen de afgelopen jaren best goed ging vinden we het een heerlijk idee dat we dit jaar maar 1,5 uur hoeven te rijden. We pakken `s morgens de auto in om `s middags te vertrekken. 
• We hoeven niet na aankomst nog de tent op te zetten, de tent in te richten en alles (kasten, gasstel, etc.) op te bouwen. Een heerlijk vooruitzicht. Nu komen we aan, maken de bedden op en doen de spullen in de kasten en we kunnen met de benen omhoog.
• Zoonlief wil niet meer in de tent. Het is een gevoelige jongen en hij heeft rust nodig om in slaap te komen. In een tent en op een camping is dit natuurlijk erg lastig.
• We vinden het ook een heerlijk vooruitzicht dat we onze eigen douche en wc hebben. Niet meer met je hele hebben en houden naar het toiletgebouw. Maar we hebben het lekker allemaal voor onszelf.
• Het is niet meer behelpen met eten koken en de kinderen vermaken als het regent. Anders kookten we onder de luifel, maar daar was niet heel veel ruimte. Nu hebben we een keuken tot onze beschikking.
• We hoeven niet meer zoveel mee te slepen. Al onze campingspullen blijven dit jaar lekker op zolder liggen.
• We kunnen onze fietsen mee. Andere jaren lieten we deze thuis omdat we in de bergen toch niet gingen fietsen, nu gaan we naar het bos en kunnen de fietsen wel mee.

Kortom, wij en de kinderen kijken erg uit naar onze vakantie. Maar we sluiten niet uit dat we volgend jaar weer gaan kamperen. Want ook kamperen blijven we erg leuk vinden, maar voor dit jaar vinden we het heerlijk om in een chaletje te gaan.

Als we terug zijn zal ik jullie laten weten hoe onze vakantie in een chaletje in Nederland is bevallen!

Lief 12-jarig meisje......

Lief 12-jarig meisje, wat is er met je gebeurt? Hoe kom je vanuit Groningen terecht in Rotterdam? Wat, of kan ik beter zeggen wie, heeft je bewogen om 's morgens op de trein te stappen naar Rotterdam. Terwijl je ouders dachten dat jij veilig op school was. Je hebt je ouders met grote bezorgdheid achtergelaten. Ze wisten niet waar je was, ze wilden je graag terug vinden. Via Facebook werd massaal je foto gedeeld. Hoe langer het duurde hoe groter de bezorgdheid. Er ging een nacht voorbij toen er weer nieuwe berichten kwamen, je zou in Rotterdam zijn. Aan het eind van de dag kwam gelukkig het verlossende bericht, je was gevonden, op straat in Rotterdam, in goede gezondheid. Maar wat is er met je gebeurd. Je bent een nacht van huis geweest, nog maar 12 jaar jong.

Het is maandagmorgen, inmiddels alweer 1 1/2 week geleden. Ik zit met een kopje thee en een bakje fruit op de bank. Ik heb gewerkt en neem een momentje voor mezelf. Ik kijk even op Facebook en daar komt het bericht. Er wordt een 12-jarig meisje vermist. Ze is 's morgens rond 08.00 uur van huis vertrokken om naar school te gaan. Maar op school is ze nooit aangekomen. Een familielid heeft een foto en beschrijving gedeeld. Het grijpt me aan. Zo 'n jong meisje, wat is er met haar gebeurt? Ik deel het bericht en ga weer verder met het huishouden. Maar het blijft me bezig houden. Wat is er gebeurt met dit meisje?
De volgende dag komen er wat meer details naar voren. Ze zou via instagram contact hebben gehad met iemand uit Rotterdam. Het vermoeden bestaat dat Ze ergens in Rotterdam is.
Gelukkig komt er aan het eind van die dag een goed bericht, ze is in goede gezondheid aangetroffen op straat in Rotterdam. Wat er met haar is gebeurt blijft vooralsnog onbekend.

Het hele verhaal zet mij aan het denken. Kan ik mijn kinderen nog wel veilig op straat laten spelen? Moet ik ze nog beter in de gaten houden dan ik nu al doe? Wat kan ik verwachten als ze eenmaal met de sociale media aan de slag gaan? Mijn kinderen zijn mijn dierbaarste bezit, maar ik kan ze natuurlijk niet opsluiten. Ze moeten de wereld om hen heen kunnen ontdekken. Wel zal ik ze altijd goed in de gaten houden. Als ze buiten zijn af en toe eens om het hoekje kijken. Ze hoeven me daarbij echt niet altijd te zien. Het is meer om mezelf gerust te stellen. Ik zal ze leren me te vertellen waar ze naartoe gaan zodat ik weet waar ze zijn. Ik zal ze leren om niet zomaar met een vreemde mee te gaan. Maar vooral wil ik ze de wereld leten ontdekken. Ze het gevoel geven dat ze een stukje vrijheid hebben om dit te doen.

Ik wil het vermiste meisje en haar familie sterkte wensen. Ik hoop dat ze het een plekje kunnen geven!

Wandelvierdaagse

Vorige week was het zover: "De wandelvierdaagse". Onze zoon deed dit jaar voor het eerst mee. Het eerste jaar dat hij op school zat vond ik hem nog te klein. Het is geen wandelaar en ik wilde niet dat het een drama zou worden. Want ik vind dat de wandelvierdaagse een leuke belevenis moet zijn voor kinderen en niet iets dat vervelend wordt. Het tweede jaar heb ik hem gevraagd of hij mee wilde doen en toen wilde hij zelf niet.

Dit jaar was het echter anders. Hij kwam helemaal enthousiast uit school met het briefje en zei dat hij graag mee wilde doen. Dus ik heb hem opgegeven voor 4 avonden wandelen. Onze dochter heb ik opgegeven voor 1 avond. Ze zit net op school en ik was bang dat 4 avonden toch echt teveel zouden zijn. Zij loopt de laatste avond mee.

Als kind heb ik mooie herinneringen aan de avond vierdaagse. Vooral toen ik ouder was. Gezellig met de hele klas lopen, liedjes zingen en uitgeput, maar voldaan de laatste avond bloemen en een medaille in ontvangst nemen. De laatste avond werd altijd afgesloten met een feestje, er liep een drumband mee en luid zingend gingen we door het dorp.

En vorige week was het dan zover. Ik moest ook werken dus ik had van tevoren al een kleine planning gemaakt m.b.t. het eten. Maandag aten we gewoon 's avonds warm, dinsdag 's middags, woensdag de kinderen 's middags bij mijn ouders en wij 's avonds en donderdag weer 's middags. Zo zou het 's avonds zo min mogelijk stress zijn.

De maandag was een erg regenachtige dag. Ik had me al voorbereid op een nat pak. Maar gelukkig viel dat erg mee. Onze zoon heeft goed gelopen en hield het prima vol. Samen met een vriendje heeft hij het prima naar de zin gehad.
Dinsdagavond was het droog en was het een prima wandeling. Ook nu hield hij het heel goed vol. Samen met een vriendje vooruit rennen en lol maken. Toen hij 's avonds in bed lag zei hij dat hij volgend jaar weer mee wilde doen.
Woensdagavond ging mijn man met hem mee. Ze kwamen vlak bij ons huis langs dus gingen dochter en ik even kijken en ze aanmoedigen. Hij was nu toch echt wel moe.
De laatste avond had ik 2 kinderen onder mijn hoede. Best pittig. Zoonlief was moe van de vorige 3 avonden en dochterlief vond het allemaal heel spannend, maar stapte dapper door. Aangekomen in het dorp werden we aangemoedigd door veel toeschouwers. Ook papa stond langs de kant met een chocolademedaille voor de 2 toppers! Van de plaatselijke supermarkt kregen ze een ijsje. Alle wandelaars verzamelden zich (de 5 en de 10 km) en onder begeleiding van een muziekkorps liepen we naar de finish. Daar stonden opa en oma ook nog met een cadeautje. Vanaf de finish liepen we door naar school waar de kinderen hun dagspeld (dochter) en medaille (zoon) kregen. Op school stonden ook nog 2 ijskarretjes waar de kinderen een ijsje mochten halen. Gelukkig waren onze kinderen al snel aan de beurt voor hun speld en medaille. Want het was al 21.00. Nadat ze een ijsje hadden gekregen liepen we naar huis en was het tijd om te gaan slapen.

We hebben echt een leuke week gehad. De kinderen vonden het spannend maar hebben ook genoten. Ik ben erg trots op mijn tpoppers! Ze zijn weer een ervaring rijker en ik denk dat we volgend jaar weer mee gaan doen. Verder vond ik het erg leuk en mooi hoe er uitgepakt was bij de afsluiting!