maandag 16 november 2015

Ik ben stil

Ik ben stil.
Stil van het gebeurde in Parijs. Het grijpt me aan, ik ben er stil van.
Zoveel onschuldige slachtoffers. Ik ben er stil van.

Mijn man en ik zaten gezellig tv te kijken vrijdagavond. Drankje erbij, bakje chips erbij, zoals we dat altijd doen in het weekend. Op een gegeven moment kijkt mijn man de nieuwsberichten even door op zijn telefoon, zoals hij meerdere keren op een avond doet, als er even reclame op de tv is. "Er is iets aan de hand in Parijs." Zegt hij. We zappen door naar een zender waar het nieuws op is. En dan komt het keihard binnen. We zijn geschokt, stil. We kunnen het niet bevatten. Waarom doet men dit? Ik kan het niet begrijpen. Met een rotgevoel gaan we uiteindelijk naar bed.

's Morgens ga ik met de kinderen naar beneden. Zij mogen even tv kijken. Het eerste wat ik doe is de tablet aanzetten en het nieuws checken. Wat is er gebeurt. Ik schrik van het aantal slachtoffers. Ik lees de verhalen van de ooggetuigen. Wat een angst moeten zij gevoeld hebben. Er is een jonge vrouw die een uur tussen de lichamen ligt om haar leven te redden. Wat moet dat verschrikkelijk geweest zijn.

Ik ben stil. Ik ben er stil van.

Voor de kinderen gaat het leven gewoon verder. Zij weten niet wat er is gebeurt. Ik wil ze daar graag nog even voor beschermen. Zij verheugen zich op de komst van Sinterklaas. Bij hun leeft niet de angst. Zij zijn bang dat de Sint misschien niet komt, want hij is verdwaald in de mist. Geduldig stel ik ze gerust. Het zal vast goedkomen, het is altijd nog goedgekomen, dus hij zal vandaag ook weer aankomen. Voor even vergeet ik Parijs. Voor even geniet ik met hen mee.

Gedurende de dag en de avond check ik het nieuws. Het blijft in mijn hoofd hangen.
Ik ben stil, ik leef mee met de slachtoffers. Lees het verhaal van een moeder die in angst zit over haar dochter die stage loopt in Parijs. Ze is 19 jaar en is ver weg van huis in een gebied waar iets ergs gebeurt is. Ik begrijp de angst. Ik begrijp het veel beter nu ik zelf moeder ben.

Nu is het maandag. Op het nieuws gaat het nog steeds over Parijs. Er zijn nieuwe aanslagen aangekondigd. Ik hoop dat ze uitblijven. Ik wil niet in angst leven, ik wil mijn kinderen op laten groeien in een veilige wereld. Ik hoop dat dit gaat lukken. Voor nu scherm ik ze voor zover mogelijk af van de grote boze wereld. Is dat naïef? Misschien wel, maar ik wil ze laten genieten van de Sinterklaastijd, van hun verjaardagen, van kerst en van alle mooie dingen die deze wereld ook te bieden heeft. Laat ze nog maar lekker kind zijn.

Ik ben stil...... heel stil!