Nog 2 nachten slapen en dan is het zover. Dochterlief mag voor het eerst proefdraaien op school. Voor haar spannend, maar voor mij ook. Hoe gaat ze het vinden op school en hoe ga ik het vinden alleen thuis.
Eigenlijk voelt het een beetje dubbel. Ik zal haar missen, maar kijk er ook wel een beetje naar uit. Je leeft er naartoe. Vorig jaar toen ze 3 werd dacht ik al: "Volgend jaar gaat ze naar school, maar gelukkig duurt dat nog een jaar." En nu is dat jaar alweer voorbij en is het echt zover. Al een paar maanden merk ik dat ze eraan toe is om uitgedaagd te worden. Ze is dwars en haar grenzen aan het verkennen.
Zelf heeft ze er nu wel zin in. Lang heeft ze het volgehouden dat ze het niet wilde. Ze wilde niet naar juf. De omslag kwam toen we 3 week geleden een trommeltje gingen kopen. Met grote zorg en zelfverzekerdheid werd deze uitgekozen. En nu heeft ze er zin in. In het trommeltje komt fruit, en dan mag ik op school blijven en ga jij weg!
En stiekem kijk ik er, met een gemengd gevoel dat wel, ook wel naar uit. In mijn hoofd ben ik al lang bezig met wat ik allemaal ga doen als ze op school is (al zal van de helft wel niks terecht komen). Maar ik vind het ook spannend. Zal ze het wel leuk vinden, hoe zal ze het gaan doen op school, zal ze wel vriendinnetjes krijgen? Het zal vast allemaal goedkomen! Ze heeft eerst nog de steun van grote broer aangezien ze bij hem in de klas komt, een stoere groep 2 jongen.
Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen, maar ik zal haar ongelofelijk missen!
