dinsdag 28 juni 2016

Lief 12-jarig meisje......

Lief 12-jarig meisje, wat is er met je gebeurt? Hoe kom je vanuit Groningen terecht in Rotterdam? Wat, of kan ik beter zeggen wie, heeft je bewogen om 's morgens op de trein te stappen naar Rotterdam. Terwijl je ouders dachten dat jij veilig op school was. Je hebt je ouders met grote bezorgdheid achtergelaten. Ze wisten niet waar je was, ze wilden je graag terug vinden. Via Facebook werd massaal je foto gedeeld. Hoe langer het duurde hoe groter de bezorgdheid. Er ging een nacht voorbij toen er weer nieuwe berichten kwamen, je zou in Rotterdam zijn. Aan het eind van de dag kwam gelukkig het verlossende bericht, je was gevonden, op straat in Rotterdam, in goede gezondheid. Maar wat is er met je gebeurd. Je bent een nacht van huis geweest, nog maar 12 jaar jong.

Het is maandagmorgen, inmiddels alweer 1 1/2 week geleden. Ik zit met een kopje thee en een bakje fruit op de bank. Ik heb gewerkt en neem een momentje voor mezelf. Ik kijk even op Facebook en daar komt het bericht. Er wordt een 12-jarig meisje vermist. Ze is 's morgens rond 08.00 uur van huis vertrokken om naar school te gaan. Maar op school is ze nooit aangekomen. Een familielid heeft een foto en beschrijving gedeeld. Het grijpt me aan. Zo 'n jong meisje, wat is er met haar gebeurt? Ik deel het bericht en ga weer verder met het huishouden. Maar het blijft me bezig houden. Wat is er gebeurt met dit meisje?
De volgende dag komen er wat meer details naar voren. Ze zou via instagram contact hebben gehad met iemand uit Rotterdam. Het vermoeden bestaat dat Ze ergens in Rotterdam is.
Gelukkig komt er aan het eind van die dag een goed bericht, ze is in goede gezondheid aangetroffen op straat in Rotterdam. Wat er met haar is gebeurt blijft vooralsnog onbekend.

Het hele verhaal zet mij aan het denken. Kan ik mijn kinderen nog wel veilig op straat laten spelen? Moet ik ze nog beter in de gaten houden dan ik nu al doe? Wat kan ik verwachten als ze eenmaal met de sociale media aan de slag gaan? Mijn kinderen zijn mijn dierbaarste bezit, maar ik kan ze natuurlijk niet opsluiten. Ze moeten de wereld om hen heen kunnen ontdekken. Wel zal ik ze altijd goed in de gaten houden. Als ze buiten zijn af en toe eens om het hoekje kijken. Ze hoeven me daarbij echt niet altijd te zien. Het is meer om mezelf gerust te stellen. Ik zal ze leren me te vertellen waar ze naartoe gaan zodat ik weet waar ze zijn. Ik zal ze leren om niet zomaar met een vreemde mee te gaan. Maar vooral wil ik ze de wereld leten ontdekken. Ze het gevoel geven dat ze een stukje vrijheid hebben om dit te doen.

Ik wil het vermiste meisje en haar familie sterkte wensen. Ik hoop dat ze het een plekje kunnen geven!

2 opmerkingen:

  1. Moeilijk is dat he! Mijn dochters zitten in diezelfde leeftijd en zijn ook aktief op internet. Ik probeer vaak met ze te praten over contacten leggen via instagram en andere sites maar helemaal tegen houden kun je het niet. Ze zijn zo snel met contact leggen. Ze denken alles te weten en iemand te kennen al is het alleen van online contact. Ik heb mijn oudste een boek laten lezen over een meisje waar het fout bij is gegaan. Je wil ze niet bang maken, maar ze moeten weten wat er speelt in die wereld. Je kunt ze inderdaad niet op sluiten en ze moeten ook leren van hun fouten. Maar bidden, vertrouwen, loslaten en praten met je kinderen is het belangrijkste.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik denk dat dat inderdaad het beste is, praten met de kinderen hebben en vooral ook vertrouwen hebben. Bedankt voor je reactie!

      Verwijderen