Buisjes in de oren

Vanmorgen was het zover. Ik moest met zoonlief naar het ziekenhuis omdat hij buisjes in zijn oren moest.
Al weken liepen we er tegenaan dat hij ons niet goed hoorde. Op alles wat we tegen hem zeiden kregen we: "wat?" te horen, tenzij we schreeuwden. Dit kon dus niet langer.

Oorsmeer
Na verschillende bezoekjes aan de huisarts werd er rommel uit zijn oor verwijderd. Helaas kon de huisarts niet alles wegkrijgen, dus werden we doorverwezen naar de KNO-arts. Na 2 bezoekjes was het oorsmeer verdwenen maar waren we een afspraak voor een operatie rijker. Want dat is het echt, een operatie (al duurt het gemiddeld maar 5 minuten).

Wat houdt het in
Bij een trommelvliesbuisje wordt er een klein buisje in het trommelvlies geplaatst om ervoor te zorgen dat er geen vocht achter trommelvlies komt. Dit vocht kan namelijk zorgen voor oorontstekingen en gehoorverlies. Dit laatste was dus het euvel bij onze zoon. Het is een operatie omdat het kind onder narcose gaat. Ze maken dan een klein sneetje in het trommelvlies, zuigen eventueel vocht weg en plaatsen dan het buisje.

Hoe is de ochtend verlopen
Vanmorgen om 7.45 moesten we ons melden. Zoonlief mocht niks eten of drinken ivm eventuele misselijkheid door de narcose. Op de kamer waar hij lag waren nog 3 kinderen die ook buisjes kregen en 1 waarbij de buisjes eruit moesten (normaal gesproken groeien ze er na ongeveer een jaar vanzelf uit, maar soms dus ook niet).
Toen iedereen er was kregen we uitleg over wat er ging gebeuren en lieten ze het narcosekapje zien. Ook kregen we uitleg hoe het zou gaan met het kapje. Daarna moesten we wachten.
Rond 9.00 werden we naar de speelkamer begeleid. Van daar werden we opgeroepen voor de operatie (het is net een lopende band, zo om de 5 minuten werd er en kind geroepen)
Als moeder mocht ik mee de operatiekamer binnen om bij hem te blijven tot hij in slaap was. Hij deed het keurig zoals het was uitgelegd. Ik vond het vooral heftig om te zien. Toen hij in slaap was mocht ik naar de uitslaapkamer, waar bij mij ook even de tranen kwamen.
Op mijn zoon was ik vooral erg trots. Hij was zo rustig en deed precies wat er van hem werd gevraagd. Na ongeveer 15 minuten (al leek het wel een uur) kwam hij op de uitslaapkamer. Hier kon hij rustig wakker worden.
Toen hij eenmaal wakker was werd hij weer naar de zaal gereden. Het jongentje dat voor hem was geholpen had inmiddels al een ijsje.
Bij mijn zoon duurde het wat langer. Hij had echt tijd nodig om bij te komen. Gelukkig kreeg hij daar ook de tijd voor.
Rond 10.30 knapte hij weer wat op en kreeg hij ook een ijsje. Ook kwamen er een aantal karren binnen. Begeleid door studenten mochten de kinderen knuffels beter maken. Erg leuk, ze mochten pleisters plakken, verbandjes aanleggen, prikjes geven, etc. Dit maakte dat het bezoekje aan het ziekenhuis niet heel vervelend was.
Rond 11.00 was alles weer achter de rug en mochten we weer naar huis. Nu maar hopen dat het ook effect heeft.

Thuis
Thuis is hij nog flink hangerig. Lekker op schoot of op de bank. Ook heeft hij een cadeautje gekregen omdat hij zo flink is geweest (had hij ook gekregen als hij minder flink was geweest hoor!) Hij heeft nog wel gespuugd, maar gelukkig alweer kleur op zijn gezicht en alweer gegeten en gedronken.

Tips
Nu nog wat tips om een ziekenhuisbezoek zo goed mogelijk te laten verlopen.

• Vertel het kind wat er gaat gebeuren. Niet teveel details, gebruik jip en janneketaal. Wees ook eerlijk. Een kapje ruikt nou eenmaal niet lekker en het kan ook pijn doen.
• Raak zelf niet in paniek. Je mag het best spannend vinden maar laat dit zo min mogelijk aan het kind merken. 
• Neem boekjes of wat speelgoed mee. Wachten wordt zo wat minder lastig.
• Mijn zoon mocht een knuffel mee, dit geeft een stukje veiligheid aan het kind.