donderdag 5 maart 2015

Waarom stoppen als je je werk leuk vindt?

Een tijdje geleden schreef ik een post over het feit dat ik afscheid had genomen van mijn werk. Dit was een erg moeilijk besluit, maar ik weet ook dat het een goed besluit is geweest.

Vandaag wil ik jullie een uitleg geven waarom ik gestopt ben met mijn werk. Waarom stoppen met een baan waar je ook veel voldoening uit haalt. Waarom stoppen als je er keihard voor geknokt hebt om juf te worden. Als jong meisje zei ik al: "Ik word later zuster of juf". Waarom toch stoppen met iets waar je als jong meisje al van droomde.

Als eerste wil ik jullie kort meenemen in hoe mijn weg tot het worden van juf is gelopen:
Toen ik net 16 was ben ik begonnen met de opleiding voor verzorgende. Helaas verliep dit niet goed. De theorie kon ik prima doen, geen enkel probleem. Maar als jong meisje was ik nog erg onzeker en werd vanuit het verpleeghuis niet heel goed begeleid. Ik kreeg pas bij de gesprekken met mijn begeleider vanuit school te horen dat het niet zo goed ging. Ik ging wel over naar het 2e jaar, maar bij de 2e stage was ik al zo onzeker door mijn eerdere ervaring dat ook deze stage mislukte. Toen ben ik gestopt met de opleiding. Mijn eerste droom lag aan diggelen.

Maar ik geef niet snel op dus ging ik hard aan de slag met mijn 2e droom. Ik ging naar de SPW en deze opleiding heb ik goed volbracht met 2 voldoende stages, 1 in de kinderopvang en 1 in de zorg voor verstandelijk gehandicapten (vond ik ook erg leuk trouwens).

Na het halen van mijn SPW-diploma ben ik naar de PABO gegaan. Ik ging er naartoe met de verwachting: "ik zie wel of het me gaat lukken, maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd". Ik haalde de propadeuze bijna in 1 jaar, de drempel van de rekentoets moest ik overwinnen en dat lukte me aan het eind van het 2e jaar (ook gelijk mijn laatste kans). Ondertussen ben ik op kamers gegaan. De onderbouwstages gingen meestal prima, de bovenbouwstages waren moeilijker. Maar ook dat lukte me uiteindelijk wel. In het 4e jaar raakte ik wat achterop met mijn werk, maar uiteindelijk heb ik het keurig in 4 jaar gehaald.

En toen was ik juf!
In het begin deed ik vooral invalwerk. Ik werd om 7.30 gebeld en moest dan op komen draven. Ik heb veel geleerd, maar echt leuk vond ik dat niet, vooral het orde houden was lastig. Gelukkig kon ik vrij snel voor langere tijd aan de slag bij de kleuters, wat ik toch echt het allerleukste vind. Na een aantal jaren op verschillende scholen voor langere tijd te hebben ingevallen kreeg ik 9 jaar geleden eindelijk die felbegeerde vaste baan. Wat was ik blij! Eindelijk een beloning voor mijn harde werk.

Ik begon met 2 1/2 dag. Ik moest af en toe terugkomen voor een vergadering en voor de 10-minutengesprekken. Deze moesten natuurlijk ook worden voorbereid, maar verder was er niet veel extra werk. Wel vond ik het toen al lastig om mijn werk te plannen. Ik stelde lastige klussen uit, waardoor dit vaak op het laatste moment moest. Al vrij snel kon ik meer uren krijgen en na 2 jaar zelfs een volledige baan, mijn eigen groep. Mijn droom kwam uit! Dit was waar ik zo hard voor had gewerkt.

Mijn droom was bereikt, waarom dan toch die droom opgeven?
In al die jaren voor de klas werd er ook meer van mij verwacht. Waar de handelingsplannen er eerder nog maar sporadisch waren moesten er steeds vaker handelingsplannen komen voor kinderen die ergens moeite mee hadden. Die handelingsplannen werden groepsplannen. RT ging van buiten de klas naar in de klas. Toetsen moeten nu goed worden geanalyseerd en als een kind ergens zwak in is dan moet er RT voor komen, ook bij de kleuters. En daar gaat het bij mij mis. Er wordt meer van mij verwacht dan ik op dit moment kan. Want buiten het lesgeven moet je als leerkracht ook RT geven. Ondertussen zijn er ook kinderen aan het werk en die hebben ook nog hulp nodig. En ook de spelende kinderen hebben hun aandacht nodig. Ik heb dan het overzicht niet meer. Na schooltijd moet er worden opgeruimd, de lessen en taken moeten worden voorbereid, dan zijn er ook nog projecten waar van alles voor geregeld moet worden en er moet vergaderd worden (waar ook nog eens de nodige stukken voor doorgelezen moeten worden). Kortom het is veeleisend, voor mij te veeleisend. Ik vond het steeds zwaarder worden en kreeg er (jammer genoeg) steeds minder plezier in. En toen onze twee schatten van kinderen kwamen werd het voor mij nog lastiger. Ik kreeg er nog een verantwoordelijkheid bij. Ik ging weer parttime werken, maar moest wel vaak terugkomen voor vergaderingen en studiedagen. Dat voelde voor mij niet goed. Ook al wist ik dat de kinderen goed werden opgevangen door hun lieve opa en oma, ik voelde me schuldig. Steeds vaker.

Toen knapte ik vorig jaar april. Ik kon het niet meer. Ik had al een tijdje begeleiding gehad en dat heeft tijdelijk geholpen. Maar al snel viel ik weer terug in oude gewoonten, werk uitstellen, plannen niet uitvoeren. Na een tijdje lukte het niet meer. Thuis, burn out. Want tegenover mijn werk stond ook mijn gezin en het huishouden. Ik had geen energie meer om leuke dingen met de kinderen te doen en ook nog schoon te maken. Ik ging naar de huisarts en kreeg een verwijzing voor de psycholoog. Vol goede moed begon ik na de zomervakantie weer. Maar het lukte me gewoon niet meer. En er werd ADD vastgesteld. Voor mij het moment om te besluiten te stoppen. Me te richten op mijn gezin. Een goed besluit, maar wel een moeilijk besluit. Ik geef mijn droom op. Maar mijn andere droom, mijn 2 lieve kinderen zijn voor mij veel belangrijker. Voor mijn gevoel moest ik ons gezin op de 2e plek zetten en dat kan ik niet. Mijn gezin is belangrijker dan mijn werk. Ik heb het er nog wel moeilijk mee, maar ik weet dat het goed is!

Hoe nu verder?
Ik wil graag weer werken. Alleen dan een minder veeleisende baan. En ik ben nu bezig met een andere droom, namelijk schrijven. Ik haal inmiddels al 2 maanden voldoening uit mijn blog. Schrijven over dingen die mij bezig houden. Ik vind het leuk om te zien dat mijn verhalen gelezen worden, al zijn het maar een paar mensen. Maar ook het lezen van andere blogs vind ik leuk. Inspiratie opdoen, leren, en nieuwe contacten. Hoe klein mijn blog nu ook is, ik geniet ervan! De komende tijd ga ik gebruiken om rust te nemen, meer blogjes te schrijven en uiteindelijk op zoek naar ander werk. Ik heb er vertrouwen in dat er iets op mijn pad gaat komen dat goed voor mij is, dat bij mij past. Maar bovenal ga ik heel, heel erg genieten van mijn gezin. Mijn kinderen eindelijk de aandacht geven die ik ze wil geven, de aandacht die ze verdienen. Want zij zijn het allerbelangrijkste voor mij.

<a href="http://www.bloglovin.com/blog/13766695/?claim=mg4nfuubpnr">Follow my blog with Bloglovin</a>

8 opmerkingen:

  1. Wel een dappere keuze ondanks dat je het wel leuk vond!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank je, voor mij en mijn gezin op dit moment het beste!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een mooi verhaal Henny. Ik hoor ook regelmatig dat het als onderwijzer tegenwoordig heel zwaar is. En niet door het vak inhoudelijk, maar door alle gedoe er om heen.

    Begrijp ik goed dat je nu fulltime bij je kinderen bent? In dat geval zou ik je heel graag interviewen (via de mail) voor de rubriek Thuisblijfmoeders op www.hetmoederfront.com. In deze rubriek vertellen vrouwen o.a. waarom ze hiervoor kozen.

    Als je wilt meedoen kun je me bereiken op nicoleorriens@gmail.com.

    groetjes,
    Nicole Orriëns

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hoi Nicole, bedankt voor het compliment. Het was een moeilijk verhaal om te schrijven, maar ik ben zelf ook blij met het resultaat.
    Het onderwijs is een prachtig vak, maar ook erg zwaar. Dit komt vooral door alles wat erbij komt kijken. Om 15.15 zijn de kinderen wel weg, maar de leerkracht is nog niet klaar en dan vaak ook nog 's avonds bezig en ook op dagen dat er niet gewerkt wordt (voor parttimers). Voor mij met een jong gezin en ADD te zwaar. Ik zelf had er moeite mee, maar ik merkte ook dat de kinderen er last van hadden en daarom heb ik voor mijn gezin gekozen.
    Ik ben nu fulltime bij de thuis bij de kinderen. Het lijkt me leuk om geïnterviewd te worden hierover. Ik stuur je wel een mail.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Stoer! Niet gefaald, gewoon goed gekozen om gelukkig te zijn. Heel knap! En veel geluk met je gezinnetje. ik ga je blog volgen.
    groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je Tineke, ik ben nog steeds blij met mijn keuze. Het heeft mij en de kinderen veel goed gedaan. Leuk dat je mijn blog gaat volgen.

      Verwijderen